Ah, kimseler dindirmez görmediğim kâbusların yılgısını
Belki asırlar oldu fırtınalı bir koyda demirler yatım
Öfke tadında hep paylamak kendimi ve kimi zaman dünyayı
Ahvâlimi sorsalar, ben kemirgen endişeler çocuğuyum
Eskimiş bir şarkıcı gibi kendimi dinlemekten yorgun
Kanımdaki hırçın çocuğun izini sürmekten mecalsiz
Ne yana yönelsem bedenimde yapışkan salgısı bir kemirgenin
Yağmur taneleri bile bastıramaz gürültüsünü içimdeki rotatifin
Çağdaş marazların mührü alnımda kazılı
ve ayalarımın kıvrımında
Ben zaman’ın çocuğu, vebanın bile köşe bucak kaçtığı
