AŞK, ŞEFKAT ve ÖLÜM ÜZERİNE PROLOGLAR

“Hem, şefkat halistir, mukabele istemiyor…… Halbuki aşk ücret ister ve mukabele talep eder. Aşkın ağlamaları, bir nevi taleptir, bir ücret istemektir.”

aşk.

Kör bir kuşun şarkısıdır aydınlatır karanlıkları
İlk kurşun gibi yer eder ilk aşkın bakışları
Gözyaşlarınla erittiğin balmumundan hayatlar
Getirebilir mi artık o ilk sevdanı…

Gözlerin bir başlangıç benden ayrılmayan
gün doğmadan güneşler doğuran
kelebek hafızası, deniz tüyü
ne varsa sende çoğalan
rüyaların gibi yumuşak
rüyaların gibi umut saçar durmadan

herkes karşılık bekledi aşk yolunda
bir tek sen karşılıksız içtin bu iksiri
mevsimine hasret vefakâr bir çiçek gibi
koştum koştum yetişemedim
gülden ırmaklar ayağından akıp gitti
aşk asıl bitince başlayanmış anladım
ah geçmiş zaman şarkıları
benim kalbimde başlattınız
ilk sonbaharı

şefkat.

şimdi aşk mı desen şefkat mi?
hangisini örsem desen desen
yine senin resmin çıkar ipekten

ve ölüm.

başlatamaz hiçbir aşk bitmiş bir dansı
ölüm saatidir herkesin kurulu saati
loş duvarlardan sızar hasta yataklarından
şefkatiyle ruhumuzu ören Anne meleği
kırılır gümüş aynalar hastane önlerinde
ölen ve gömülen bahtsız hastalar içinde

ve çocuk

yalnız bahçede