AŞK, ŞEFKAT ve ÖLÜM ÜZERİNE PROLOGLAR
“Hem, şefkat halistir, mukabele istemiyor…… Halbuki aşk ücret ister ve mukabele talep eder. Aşkın ağlamaları, bir nevi taleptir, bir ücret istemektir.”
aşk. Kör bir kuşun şarkısıdır aydınlatır karanlıkları İlk kurşun gibi yer eder ilk aşkın bakışları Gözyaşlarınla erittiğin balmumundan hayatlar Getirebilir mi artık o ilk sevdanı… Gözlerin bir başlangıç benden ayrılmayan gün doğmadan güneşler doğuran kelebek hafızası, deniz tüyü ne varsa sende çoğalan rüyaların gibi yumuşak rüyaların gibi umut saçar durmadan herkes karşılık bekledi aşk yolunda bir tek sen karşılıksız içtin bu iksiri mevsimine hasret vefakâr bir çiçek gibi koştum koştum yetişemedim gülden ırmaklar ayağından akıp gitti aşk asıl bitince başlayanmış anladım ah geçmiş zaman şarkıları benim kalbimde başlattınız ilk sonbaharı şefkat. şimdi aşk mı desen şefkat mi? hangisini örsem desen desen yine senin resmin çıkar ipekten ve ölüm. başlatamaz hiçbir aşk bitmiş bir dansı ölüm saatidir herkesin kurulu saati loş duvarlardan sızar hasta yataklarından şefkatiyle ruhumuzu ören Anne meleği kırılır gümüş aynalar hastane önlerinde ölen ve gömülen bahtsız hastalar içinde ve çocuk yalnız bahçede
Gerçek aşk,içinde şefkat ve ölümü de barındırmaz mı?..